Dziś przypada rocznica przyznania pierwszej polskiej Złotej Płyty. 20 grudnia 1968 roku, jako pierwszy tego zaszczytu dostąpił Czesław Niemen.
W PRL wytwórnia przyznawała “złotą płytę” za sprzedaż ponad 160 tysięcy egzemplarzy albumu i ponad 250 tysięcy singla lub czwórki. Takie standardy obowiązywały w Polsce od końca lat 60. Pierwszą “złotą płytę” w Polsce otrzymał Czesław Niemen za Dziwny jest ten świat. Z chwilą wejścia na polski rynek w 1994 roku zachodnie koncerny utworzyły Związek Producentów Audio i Video i choć stanowiły na rynku mniejszość, stworzyły nowe zasady przyznawania Złota i Platyny za sprzedaż, obejmujące albumy wydane od początku 1993 roku. W przypadku muzyki rozrywkowej początkowo “złotą płytę” przyznawano za sprzedaż 100 tys. (albumy krajowe) i 50 tys. egzemplarzy (albumy zagraniczne). Wskutek spadającej sprzedaży w czerwcu 1997 roku ZPAV obniżył ten wymóg dla polskich albumów do 50 tys. W maju 2002 roku obniżył próg dla albumów polskich i zagranicznych do 35 tys. i 20 tys., a w lipcu 2006 roku do 15 tys. i 10 tys. sztuk, utajniając wówczas także dane liczbowe ze sprzedaży.
Na dzień dzisiejszy bestsellery bluesowe traktowane są na równi z jazzem i muzyką klasyczną. Progiem, aby dostać złotą płytę w tych kategoriach jest 5 tys. sprzedanych płyt.
