Bies Czad Blues 2012

Siódma edycja bieszczadzkich spotkań bluesowych „Bies Czad Blues” odbyła się w dniach 9 – 11 sierpnia 2012 roku, na teranie Restauracji Blues Sisters w Dołżycy, nieopodal Cisnej, oczywiście w Bieszczadach.

………………………………

Kończy się lato. „Jesień idzie – nie ma rady na to.” Kolejny Bies Czad Blues już za nami.

Stojąc tak pomiędzy tym, co było i tym, co będzie, podsumowując i planując, zastanawiam się, jak podziękować za to, że byliście z nami w tym roku i jak namówić Was, abyście byli za rok.

Tak dużo imion, nazwisk, twarzy, wydarzeń… Nie da się tego ubrać w kilku słowach. Zwłaszcza, że emocji wiele.
Dziękujemy przede wszystkim tym, którzy nieświadomie współtworzą niepowtarzalną atmosferę Bies Czad Bluesa – publiczności. Nie zależy nam, żeby było was wielu, ale chcemy żebyście wracali co roku. Widząc stałych bywalców – gęba się cieszy, że warto.

Muzykom dziękujemy zawsze brawami, owacjami na stojąco, łzą wzruszenia (bo i takie były w tym roku), dumnym spojrzeniem żon, mężów, piskami fanek, pełnym uznania uściskiem dłoni. „Szef” obdarzył ich talentem, a nas wynagradza ich muzyką. Wielki ukłon w stronę wszystkich artystów, że choć za darmo niemal, to jakże pięknie wypełniają bluesem nasze Bieszczady.

Dziękuję akustykom – Krzyśkowi Szalakowi, jego synowi oraz Mańkowi za to, że dało się tego słuchać. Mańkowi za słowa: „zobaczysz – będzie już tylko coraz lepiej.”

Andrzejowi Jerzykowi za stworzenie świetnego, rodzinnego klimatu. Za jego elegancję i dobre słowo. Chociaż ociera się o wielki muzyczny świat, szanuje i rozumie doskonale nasz pomysł na Bies Czad Bluesa.

Dziękuję Andzi i całej obsłudze Blues Sisters za gościnę. Ciężko pracowaliście, żebyśmy mogli się dobrze bawić.
Wielkie dzięki dla Stowarzyszenia Miłośników Bieszczad – Moje Bieszczady, dla Marty i Kacpra za wsparcie. Dobrze współpracować z ludźmi tak bezinteresownie zakręconymi na Bieszczady.

Szczególnie podziękować chcę wszystkim tym, bez których Bies Czad Blues nie byłby Bies Czad Bluesem. Oni zazwyczaj działają z dala od sceny, reflektorów, będąc bohaterami drugiego, czy nawet trzeciego planu. Od lat te same twarze – Koszałek z Bacią, Mirek, Karina, Stachu, Janek, Wiciu, Sebek, Pegaz, ja. Patrzę na nas i pytam co roku – po co my to robimy? Środek sezonu – jedni z nas ciężko pracują, inni maja zasłużone wakacje. Czy nie szkoda czasu? Wątpliwości pojawiają się za każdym razem. Jednak Koszałkowe: „Elunia, nie martw się, wszystko będzie dobrze, zagramy tego bluesa” – zwala mnie z nóg.

Myślę kochani, że tajemnica tkwi w miejscu, w którym dane nam było się spotkać. Chcemy je uczynić takim, żeby nam się tu dobrze żyło, a Wam z chęcią tu przyjeżdżało. Tu chyba nie chodzi tylko o muzykę. Ta magia zatacza coraz szersze kręgi. Pojawiają się nowe twarze – Marta Sidorowska, Ewa Iwan, Marta Wajcht, Ciocia Gosia, Hubert.

Bies Czad Blues to chyba jakaś zakaźna choroba. Ciężko ją zdiagnozować, leczyć nie ma sensu, bo objawy podobają się wszystkim. I co ciekawe, chorują na nią tylko dobrzy ludzie.
Zachorujcie z nami też za rok.

Ela

PS. Serdeczne pozdrowienia dla SPONSORÓW !!! Ich też zapraszamy w przyszłym roku :).

…………………..